Vroeger namen vrouwen de naam van hun man aan bij hun huwelijk. Dat hoorde zo.
Tegenwoordig is dit echter maar één van heel veel opties. Je zou er als verloofde keuzestress van krijgen.
Zowel de man als de vrouw mag de achternaam van de ander voortaan ‘aannemen’.
En dat ook nog eens op verschillende manieren. Heel veel verschillende manieren.
Stel dat Lieke van Laren gaat trouwen met Bart Thijssen…
Lieke kan dan voortaan de volgende namen gebruiken:
Lieke van Laren
Lieke Thijssen
Lieke van Laren - Thijssen
Lieke Thijssen – van Laren
En Bart kan zijn naam ook een heel stuk verlengen:
Bart Thijssen
Bart van Laren
Bart Thijssen – van Laren
Bart van Laren – Thijssen
Al die keuzevrijheid is natuurlijk hartstikke leuk en het klinkt ook best wel chique, zo’n dubbele naam. Maar officieel verandert je achternaam niet.
Het gaat er alleen om hoe je je voortaan als ‘getrouwde man’ of ‘getrouwde vrouw’ mag presenteren.
De gemeente vraagt je bij jullie ondertrouw hoe je je voortaan door de gemeente wilt laten aanschrijven.
Als Lieke uit het voorbeeld bij de gemeente laat vastleggen dat zij als Lieke Thijssen wil worden aangeschreven en ze wil later toch als Lieke van Laren een LinkedInprofiel maken dan hoeft ze dat overigens niet bij de gemeente te melden.
Als je echter naar je notaris gaat om stukken te ondertekenen dan sta je nog steeds met je officiële, eigen achternaam, in de akte.
Tip: In het buitenland kan het wel handig zijn dat uit jullie paspoorten blijkt dat jullie getrouwd zijn. Je kunt hiervoor in je paspoort de naam van je echtgenoot laten vermelden. Dit regel je bij het aanvragen van je paspoort en staat los van hoe je door de gemeente wilt worden aangeschreven.
Als je huwelijk strandt, dan mag je soms de achternaam van je ex blijven gebruiken. Bijvoorbeeld als je samen kinderen hebt.
Je ziet, er is heel wat veranderd, maar officieel eigenlijk ook weer niet zoveel.
